انرژی نو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
انرژی نو یا انرژی جایگزین به آن دسته از انرژی‌ها گفته می‌شود که برای تولیدشان از منابع بدون کربن استفاده می‌گردد؛ مانند انرژی خورشیدی، انرژی بادی، انرژی دریایی، زمین گرمایی، نیروگاه‌های آبی و کربن خنثی مانند زیست توده. از هیدروژن نیز که در پیل‌های هیدروژنی قادر به ذخیره انرژی است، به عنوان انرژی نو نام برده می‌شود.
این نوع انرژی‌ها معایب سوخت‌های فسیلی مانند افزایش غلظت دی‌اکسیدکربن و در نتیجه افزایش دمای کره زمین و تغییرات آب و هوایی و آلودگی زیست محیطی را ندارد علاوه بر این منابع تولید آن‌ها تمام ناشدنی و بدون محدودیت است. [۱]
توسعهٔ این نوع از انرژی‌ها با توجه به عوامل مختلف به‌ویژه هزینه اولیه و قیمت تمام شده بالا و نبود سیاست‌های حمایتی، با مشکلاتی مواجه‌است.[۲]
جستارهای وابسته
منابع
- پرش به بالا ↑ مصاحبه طاهره ساعدی با مهندس آرمودلی (مدیر سازمان انرژیهای نو). «ایران سومین کشور صاحب فناوری ساخت نیروگاه‌های خورشیدی در جهان است». وب‌گاه خبرنگار، ۱ اردیبهشت ۱۳۸۷. بازبینی‌شده در ۲۹ اسفند ۱۳۸۹.
- پرش به بالا ↑ «مرکز پژوهش‌های مجلس انجام داد؛ بررسی وضعیت انرژیهای نو در ایران». ایسنا، ۱۳۹۰/۱۱/۲۸. بازبینی‌شده در ۱۸ فوریه ۲۰۱۲.
